CARLOS RUIZ ZAFÓN "Cień wiatru"

Zafóna pokochałam ze względu na „Grę anioła”, która zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. Na „Cień wiatru” czekałam długo i jak zwykle długo się do niego zabierałam. Na szczęście w końcu mi się udało i muszę przyznać, że autor po raz kolejny mnie oczarował.

Głównym bohaterem jest Daniel Sempre, którego troszeczkę mogliśmy już poznać w „Grze anioła”. Daniel, zgodnie z rodzinną tradycją udaje się z ojcem na Cmentarz Zapomnianych Książek, gdzie ma sobie wybrać jedną z nich, by zostać jej opiekunem. Pozycja, którą wybiera nosi tytuł „Cień wiatru”, a napisał ją niejaki Julian Carax. Po jej przeczytaniu chłopak postanawia znaleźć cokolwiek o pisarzu, który zawładnął nim poprzez swoją książkę. Przypadkowo Daniel wplątuje się w sprawę człowieka, który niszczy wszelki ślad po Julianie Caraxie, sprawę, która może zagrażać również jemu.

Czytając, znów miałam okazję przenieść się do świata, którego specyficzność cechuje Zafóna. A trzeba przyznać, że jest to świat, który wciąga bez reszty z każdą przeczytaną stroną. Historia Daniela bardzo mi się spodobała, szczególnie zaś fragment opowieści Nurii Monfort. Jedyne, co mnie raziło, to przekleństwa, które do języka powieści w ogóle nie pasują. Zazwyczaj nie zwracam na nie uwagi, po prostu sobie są i w niczym mi nie wadzą, tutaj, choć występowały stosunkowo rzadko, świeciły po oczach jak neony.

Co do miejsca akcji, przenosimy się, jak chyba w każdej książce Zafóna, do przepięknej Barcelony. Miasto zawsze przedstawione jest dosyć szczegółowo, możemy zobaczyć jego piękno, ale również i tą ciemną stronę, która nieodmiennie interesuje i intryguje.  

Ulubioną postacią stał się dla mnie Fermin Romero de Torres, którego humor (przede wszystkim) i odwaga nie rzadko wprawiały mnie w zdumienie.

Cóż, książkę mogę polecić każdemu molowi książkowemu, gdyż cała akcja właśnie na książce się skupia, zatem myślę, że trafi również do waszych serc.