MAŁGORZATA GUTOWSKA-ADAMCZYK "Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich"

Małgorzata Gutowska-Adamczyk, jest znana przede wszystkim za sprawą swojej świetnej sagi rodzinnej „Cukiernia pod Amorem”. Osobiście jestem fanką całej trylogii, więc nie zastanawiałam się nawet, gdy zobaczyłam, że pisarka wydała kolejną książkę.

„Podróż do miasta świateł”, to poniekąd powrót do „Cukierni…”, gdyż akcja czasów współczesnych rozgrywa się, w znanym już czytelnikom Gutowie.

Przenieśmy się póki co do Paryża. Rok 1867, Krystyna Wolska, wraz z córeczką Różą, przebywają tam na wakacjach u wuja Izydora. Matka ma nadzieję, że zagraniczni lekarze zdołają wyleczyć jej dziecko, które nie mówi. Pobyt z krótkiego przedłuża się na wiele lat, razem z Rose dorastamy, patrzymy, jak stawia pierwsze kroki w malarstwie, jak z dnia na dzień zmienia się w piękną, młodą kobietę. Obserwujemy też drugą stronę medalu – głód, nędzę, brak perspektyw na poprawę sytuacji materialnej, beznadzieję życia na emigracji.

Mnie w tej części najbardziej urzekł Paryż, do którego mam dziwną słabość. Przedstawiony został, jako miasto pełne tytułowych świateł, dorożek, pięknych sukien i artystów. Trudno nie zauważyć pewnej demaskacji – Polacy jeździli do Francji w poszukiwaniu schronienia i pracy, o którą było im ciężko w kraju, tymczasem na obczyźnie, wcale nie wiodło im się lepiej, powiem więcej, nie było tam dla nich tak naprawdę miejsca.

Równocześnie śledzimy losy Igi Troszyn (znanej czytelnikom z „Cukierni pod Amorem). Iga jest właścicielką Zajezierzyckiego zamku, gdzie wisi portret hrabiego Tomasza, rzekomo namalowany przez Rose de Vallenord. Spokojnie jest do czasu, gdy z muzeów nie zaczynają znikać płótna malowane przez Rose. Kobieta obawia się, że ich los może podzielić portret hrabiego. Ma jednak wątpliwości, czy to autentyk. Dociekaniem prawdy zajmie się Nina, historyczka sztuki z Warszawy, której poświęcony jest w powieści osobny wątek.

„Podróż do miasta świateł”, to niejako powrót na znajome podwórko. Część bohaterów jest już czytelnikowi znana, to samo dotyczy stylu pisarki i podziału tekstu na przeplatające się czasowo rozdziały. Czytałam z ogromną ciekawością, dałam się porwać historii pięknej Róży, która jak na czasy, w których żyła, była bardzo zadziorna i śmiała. Trochę przypominała mi Ginę Weylen, bohaterkę„Cukierni…”, którą polubiłam.

Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie zachwyciła się okładką. Piękna, magnetyczna, utrzymana w stonowanych kolorach i przyciągająca wzrok. Tak mniej więcej mogę sobie wyobrażać ówczesną Francję.

Lektura obowiązkowa dla fanów sagi, ale nie tylko. Myślę, że każdy znajdzie w niej coś ciekawego dla siebie – jak nie tło historyczne, z Paryżem w roli głównej, to może współczesną historię Igi. Śmiało mogę powiedzieć, że autorka kolejny raz stanęła na wysokości zadania i jestem pewna, że „Podróż do miasta świateł” powtórzy fenomen „Cukierni pod Amorem”. Ja z niecierpliwością oczekuję drugiego tomu, który ukazać ma się niestety dopiero w październiku.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Nasza Księgarnia. Bardzo dziękuję!