sobota, 31 marca 2012

AGNIESZKA LINGAS-ŁONIEWSKA "Bez przebaczenia"


 Pani Agnieszka od jakiegoś czasu jest dosyć znaną autorką. Postanowiłam sama zapoznać się z jej twórczością i przypadkiem znalazłam w bibliotece właśnie „Bez przebaczenia”. Po przeczytaniu jednej z recenzji tej książki, troszkę bałam się tego, jakie wrażenie na mnie wywrze. Na szczęście, moje wątpliwości szybko się rozwiały, a od lektury nie mogłam się wprost oderwać. Nie miałam okazji przeczytać do tej pory książki wywierającej na mnie tak wielkie emocje i tyle wzruszenia. Tej udawało się to od samego początku.

Po stracie rodziny, Paulina Litwiak ma zamieszkać ze swoim biologicznym ojcem, Adamem Latkowskim, generałem Wojska Polskiego. Ojciec od początku traktuje jąkaj zbędny balast, poniża ją i obraża. Pewnego dnia Paulina spotyka na swojej drodze przystojnego Piotra, który okazuje się prawą ręką jej ojca. Ich miłość niejednokrotnie zostaje wystawiona na poważną próbę. Czy pomimo to, uda im się zaznać szczęścia?

Książkę czytałam na jednym wydechu. Bohaterowie często mnie denerwowali, byli porywczy i sami komplikowali sobie życie. Warto wspomnieć, że dosyć się od siebie różnią. Paulina ubiera się w sposób, dla swojego ojca kontrowersyjny, ale nie ma zamiaru zmieniać stylu, pomimo iż spotyka ją z tego tytułu wiele przykrości. Piotr natomiast jest wojskowym – przystojny, wysoki, opiekuńczy. Czego chcieć więcej? Ideał mężczyzny, oczywiście. To aż dziwne, że taki ktoś zwraca uwagę na naszą główną bohaterkę. Jest troszkę jak w bajce, nie ma tu jednak nic z przesłodzenia. Losy obu śledziłam z wielkim zainteresowaniem i nie umiałam się doczekać finału, który mnie zaskoczył i nieodmiennie wzruszył. 

Dużo w tej książce miłości, ale dużo również cierpienia i łez. Autorka uparcie nie chce zaserwować nam szybkiego happy endu, żongluje coraz to nowszymi wątkami, zwrotami akcji i dramatycznymi sytuacjami.

W najbliższym czasie mam zamiar przeczytać inne książki pisarki i mam nadzieję, że spodobają mi się w równym stopniu. Tymczasem spróbuję ochłonąć po pierwszym spotkaniu z Panią Lingas-Łoniewską i jej bohaterami.

wtorek, 27 marca 2012

LAURIE HALSE ANDERSON „Motylki”


Pani Anderson w swojej książce dobitnie uświadamia czytelnikowi, czym jest anoreksja. Trzeba przyznać, że wychodzi jej to bardzo dobrze, co przy tego typu historiach jest wręcz wskazane. Główna bohaterka, Lia, tak dogłębnie odkrywa przed czytelnikiem swoje emocje, że przez chwilę zastanawiałam się, ile kalorii może mieć kanapka z serem, którą w tamtej chwili jadłam.

Dziewczynę poznajemy, gdy ta dowiaduje się o śmierci swojej byłej przyjaciółki Cassie. Jest już wtedy po dwóch pobytach w klinice i przy 165cm wzrostu waży 45kg. Co tydzień ma wagową kontrolę, ale potrafi oszukać licznik. Jej celem jest okrągłe zero i, choć sobie to uświadamia, jest jej z tą myślą bardzo dobrze. Potrafi sobie wmówić, że jest silna, więc nie zje nic prócz ryżowych wafli z musztardą (90kcal).

Czytając „Motylki” byłam pod wrażeniem, że można być tak twardym w swoim postanowieniu, mieć tak silną wolę. Później przyszedł czas na przerażenie, gdy Lia miała dosyć wszystkiego i chciała odejść ze świata tnąc się nożem pomiędzy wystającymi żebrami.

Ta historia, to nie tylko opowieść anorektyczki, bowiem znajdziemy w niej także powieść psychologiczną, o relacjach między rodzicem, a dzieckiem, którego nikt nie potrafi zrozumieć. Jedyna osoba, która trwała przy naszej bohaterce i ciągnęła podobną drogą zmarła na bulimię.

Jest to pierwsza książka o anoreksji, która nie jest podobna do innych, bo choroba, choć ciągle obecna i groźna, wcale nie wydaje nam się niebezpieczna. W końcu atakuje, gdy najmniej się tego spodziewamy. Takie książki polecać będę zawsze – wszystkim dziewczynom niezadowolonym ze swojego wyglądu, wszystkim, które stosują zaostrzoną dietę i nie potrafią powiedzieć sobie dosyć. 

piątek, 23 marca 2012

MAŁGORZATA GUTOWSKA-ADAMCZYK "Serenada, czyli moje życie niecodzienne"


Pani Małgorzata jest autorką bestsellerowej trylogii „Cukiernia pod Amorem”, jest również laureatką nagrody „Książka roku 2008” za powieść „13. Poprzeczna”. Ja czytałam już kilka jej książek i zawsze robiły na mnie pozytywne wrażenie, zatem nad lekturą tej nie musiałam się długo zastanawiać.

„Serenada”, to zabawna opowieść o życiu 30-letniej Kasi z Białegostoku, która dotąd, niedoceniona jako aktorka, nagle otrzymuje propozycję – ma przez dwa tygodnie dublować jedną z największych serialowych gwiazd – Serenę Lipiec. Mało tego, ma udawać, że nią jest, bo gwiazdka wyparowała jak kamfora nie mówiąc nikomu, gdzie się wybiera.

Bohaterka przeżywa w Warszawie wiele przygód – zarówno na drodze zawodowej jak i miłosnej. Przez dwa tygodnie będzie żyła tak, jak do tej pory jej się nawet nie śniło. Spróbuje odnaleźć się w tym obcym jej świecie, poznać jego momentami chore zasady i zbytnio nie namieszać, co wychodzi jej… co właściwie jej nie wychodzi.

Powieść niezwykle lekka i zabawna, kto czytał „Mariola, moje krople…”, ten od razu poczuje się jak u siebie. Bohaterowie bardzo różnorodni, Adam, który jako pierwszy (lecz nie ostatni) złamie Kaśce serce, ale zostanie też jej dobrym przyjacielem, Bogna – „czarny charakterek” z miniaturowym pieskiem u boku, trudny do rozgryzienia Piotr, no i Serena – pełnowymiarowa gwiazda z całym dobrodziejstwem inwentarza.

„Serenadę” czyta się niezwykle szybko, można się przy niej rozluźnić i często uśmiechnąć. Często denerwowały mnie porywcze zachowania głównej bohaterki, myślę, że był to zamierzony przez autorkę efekt – Kasia sama siebie często i gęsto ganiła za głupotę i porywczość.

Generalnie jestem na tak, myślę, że to powieść w sam raz na taką piękną pogodę i warto dać jej szansę.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Nasza Księgarnia. Dziękuję!
www.nk.com.pl

poniedziałek, 19 marca 2012

JAGODA WOCHLIK "Milczące słowa"


Pani Jagoda, o wdzięcznym pseudonimie Królowa Elfów, jest studentką filologii polskiej. Ja trafiłam na nią, a raczej na jej książkę całkiem przypadkiem, lecz od razu zapragnęłam ją przeczytać. Jednym z powodów były pozytywne recenzje, których kilka przeczytałam. Drugim, było wydanie autorskie, z którym miałam okazję się zapoznać zanim dowiedziałam się, że książkę udało się wydać w Novae Res, z czego ogromnie się cieszę (dodawać nie muszę, że wystarałam się o egzemplarz recenzencki :)).

„Milczące słowa” są opowieścią o Zuzannie – studentce, która lubi śpiew oraz o Henry’m Gocie – wampirze. Nie myślcie jednak, że to typowa przeróbka „Zmierzchu” – nic z tych rzeczy! Henry jest okrutny, zimny jak głaz, co prawda ratuje życie Zuzy, ale poza tym ma ją też w głębokim poważaniu, właściwie mógłby ją zabić, co niejednokrotnie dziewczynie udowadnia. „Dziewczyna Gota” zaś, uosabia dziwny i dziki upór, niesamowitą wolę walki i chęć udowodnienia czegoś sobie, albo jemu.

Prócz wampirów, w powieści spotkamy również wilkołaki, elfy oraz Łowców Wampirów, którzy są specjalnie szkolonymi do tego celu ludźmi. Nagromadzeniem fikcyjnych postaci jednak nie zawracałabym sobie szczególnie głowy. Są one potrzebne, odgrywają ważne role, ale równocześnie nie czynią z książki kiczowatej opowiastki.

Jestem SZALENIE zaskoczona, że tak świetna powieść, przez tak długi okres czasu czekała na wydanie. Dziwię, się, że wydawnictwa jej nie rozchwytywały, „Milczące słowa”, bowiem, to całkiem świeże spojrzenie na świat nieśmiertelnych. Czyta się bardzo szybko, akcja wciąga od samego początku, bo nie ma rozwlekłych wstępów, a czytelnik od razu zostaje rzucony na głęboką wodę. Co do zakończenia… jest absolutnie genialne. Nie ma oklepanego love story z happy Endem. Jest za to coś o wiele lepszego, tą tajemnicę zostawiam wam jednak do samodzielnego odkrycia.

Bardzo się cieszę, że udało mi się przeczytać, jeszcze bardziej, że książka doczekała się wydania przez wydawnictwo. Autorce życzę ogromnego sukcesu, na który zasługuje dzięki swojej determinacji i dążeniu do celu. Na jej przykładzie można wykazać, że jak się czegoś bardzo chce, to nie ma takiej góry, której się nie przeniesie.
Każdemu z was polecam „Milczące słowa”, obyście mieli okazję poznać niesamowitego Henry’ego Gota i nagiąć troszkę swoje dotychczasowe wyobrażenie wampira. Wierzę, że wam się spodoba.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Novae Res!
www.novaeres.pl

niedziela, 11 marca 2012

LEONIE SWANN "Triumf owiec"


Impulsem do napisania przez Leonie Swann Kryminału zwierzęcego, była praca magisterska dotycząca zwierzaków właśnie. „Triumf owiec”, to już drugi tom bestselleru, który rozpoczyna się książką „Sprawiedliwość owiec”.

Owce są te same, zmienia się jednak ich miejsce pobytu – teraz mieszkają w Europie, która mało im się podoba, ponadto wchodzą w komitywę z kozami, co już w ogóle nie mieści się w ich małych główkach. Tym razem zwierzątka przeprowadzają akcję złapania Garou, który jest bardzo niebezpieczny i tylko tyle właściwie o nim wiadomo.

Co ważne, obie części książki można czytać niezależnie, gdyż nie jest to kontynuacja poprzedniego tomu, tylko całkiem nowa historia. W razie czego, owieczki chętnie przypominają nam najważniejsze fakty.

Przede wszystkim plus dla autorki postawię przy bohaterach, których wykreowała znakomicie. Panna Maple jest najmądrzejszą owcą w stadzie, Chmurka ma najpiękniejsze runo, a najcichsza owca w stadzie jest, jak można się domyślić, najcichszą owcą w stadzie. Akcja jest dynamiczna, owce ganiają po lesie prowadzone przez zwariowaną kózkę, skaczą po drzewach, układają plany działania i przy tym wszystkim starają się wyglądać bardzo niewinnie. Ludzie, przedstawieni w powieści, nie odgrywają dużej roli, przestawieni są z punktu widzenia owiec, więc za wiele o nich nie wiemy. W niczym to jednak nie przeszkadza, a nawet podsyca ciekawość, bo nie jest łatwo wyniuchać, kim jest sprawca zbrodni.

Kolejny raz czytając książkę Leonie Swann, świetnie się bawiłam, bo to nie tylko kryminał, ale również powieść filozoficzna i komedia. Polecam każdemu, kto ma ochotę na dobrą lekturę i świetną zabawę, oraz tym, którzy przez jakiś czas chcieliby zamienić się w najprawdziwszą owcę.

piątek, 2 marca 2012

MICHAEL SEED "Dziecko niczyje"


Gdy tylko przeczytałam jedną z recenzji „Dziecka niczyjego”, wiedziałam, że jest to lektura dla mnie. Lubię wyzwania, lubię książki o dosyć ciężkiej emocjonalnie tematyce, które wiele uczą. Autor a zarazem główny bohater, Ojciec Michael Seed decyduje się podzielić z czytelnikiem swoją historią dzieciństwa pełnego przemocy i lęku.

Mały Michael nigdy nie był przez mamę przytulany i pocieszany, nigdy też nie usłyszał od ojca miłego słowa, czy wsparcia. Jego dziecięce lata naznaczone są bólem i cierpieniem. Niemalże katowany na śmierć przez swojego uzależnionego od alkoholu i pogrążonego w depresji ojca, wykorzystywany do świadczeń seksualnych, nazywanych przez niego „dojeniem mleka”, chłopczyk codziennie musiał mierzyć się z problemami, które niejednego dorosłego doprowadziłyby do ostateczności.

Michael nauczył się żyć ze świadomością, że tylko podczas snu jest bezpieczny. Po samobójczej śmierci matki jego koszmar przybiera na sile i wydaje się, że i to bezbronne dziecko zostanie zmuszone do ostatecznego kroku by połączyć swój los z losem mamy. Tak się jednak nie dzieje, każda sytuacja, nawet najgorsza, ma w końcu swój koniec. Chłopak, choć z mocno nadszarpniętą psychiką wyrasta na młodego mężczyznę, który swe życie poświęca Franciszkanom, a swoją opowieścią chce nas przede wszystkim uczulić, pokazać ogrom problemu, jakim jest przemoc w rodzinie.

Jestem pełna podziwu dla mężczyzny, na którego wyrósł. Mógł się poddać, ale nie zrobił tego. Mógł zejść na złą drogę, ale chciał dla siebie czegoś lepszego niż praca w fabryce, chciał sobie udowodnić, że stać go na więcej. Choć odebrał znikomą naukę, udało mu się ukończyć studia wyższe i piastuje teraz dobre stanowisko.

Gorąco zachęcam do przeczytania tej opowieści, tego wyznania, które z pewnością bardzo dużo go kosztowało. Książka, choć brutalna i niewiarygodnie mocna, ma pozytywne i dające otuchę zakończenie. Myślę też, że wiele możemy z niej czerpać, przede wszystkim pokory i takiego wewnętrznego przeświadczenia, że nie należy narzekać na swoje życie, na to, co otrzymujemy od losu, bo są tacy, którzy mają nieprawdopodobnie gorzej.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Promic. Dziękuję! 
www.wydawnictwo.pl