sobota, 29 września 2012

IWONA SŁABUSZEWSKA-KRAUZE "Ostatnie fado"


Pani Słabuszewska-Krauze jest z wykształcenia socjologiem i dziennikarką. Debiutowała nowelą „Hotel Irlandia”. Pisząc „Ostatnie Fado” słuchała Cristiny Branco.
Do przeczytania powieści skłoniły mnie pozytywne recenzje oraz piękna okładka, która kojarzyła mi się trochę z okładką „13 małych błękitnych kopert”.

Bohaterce książki, Alicji, zostaje powierzone łatwe zadanie. Pewnego dnia, po tym, jak znalazła u swojego kuzyna Dominika list od tajemniczej Rosy, ten prosi ją o wysłanie z Dublina, gdzie mieszka kobieta, pewnej wiadomości do Lizbony. Zaintrygowana postanawia w końcu osobiście posłużyć za listonosza i czym prędzej wciela swój plan w życie. W Lizbonie pragnie znaleźć Rosę, która zawładnęła sercem jej kuzyna podróżnika, i która nauczyła go fado.

Dość długo miałam co do tej książki jakieś nieuzasadnione obiekcje. Niby chciałam przeczytać, ale coś mnie powstrzymywało. W końcu wzięłam się za siebie… i opłacało się, bo „Ostatnie fado”, to historia niezwykłej miłości do mężczyzny, ale przede wszystkim do fado, które oczarowuje i pokazuje nam istotę tęsknoty. 

Powieść nie jest jednopłaszczyznowa, czytamy również o kilku mieszkańcach Lizbony. Dzięki temu jeszcze lepiej poznajemy to piękne miejsce. Poznajemy także tytułowe fado – muzykę, która mnie osobiście zauroczyła, choć znam ją tylko z kart książki, jeszcze nie miałam okazji jej słuchać. Dzięki fado, historia nabiera świeżości, tajemniczości, jest też nieco zabarwiona smutkiem. Wreszcie nie jest to love story z happy endem, ale powieść o uniwersalnym przesłaniu, o miłości, dla której zrobi się wszystko, lecz która nie zawsze odpowie nam tym samym. Polecam, naprawdę warto! 

___

Tradycyjnie odsyłam na moją tablicę, gdzie tanio odsprzedam kilka tytułów :)

wtorek, 25 września 2012

KATHERINE WEBB "Dziedzictwo"


Pierwsze, co zauważyłam patrząc na okładkę, to napis „Światowy bestseller wydany w 24 krajach”. Do takich informacji zazwyczaj podchodzę z rezerwą, bo zwyczajnie można się na nich przejechać. Na szczęście, tym razem tekst był prawdziwy – książka zasługuje na miano bestsellera.

Akcja powieści rozgrywa się na dwóch płaszczyznach. Pierwsza, to lata 1905-1911 i historia Caroline, która z pięknej młodej dziewczyny, pod wpływem trudnej sytuacji życiowej, zmienia się we wrak człowieka niezdolny do jakichkolwiek uczuć. Druga, to czasy współczesne, a w nich siostry – Beth, cierpiąca na depresję i Erica, która pragnie rozwiązać zagadkę zniknięcia przed laty ich kuzyna Henry’ego, co ma jej pomóc w wyleczeniu siostry z letargu. Czy Rick uda się rozwiązać zagadkę sprzed lat, czy przypomni sobie, co stało się z chłopcem? Jakie rodzinne tajemnice odkryje? I co wspólnego ma z tym cygańska rodzina Dinsdale’ów?

Pierwsze, z czym skojarzyło mi się „Dziedzictwo”, jest „Cukiernia pod Amorem”. Taka sama konstrukcja przeplatających się rozdziałów i zagadka rodzinna do rozwiązania. Obie płaszczyzny przedstawiłam w sposób, który nie sugerowałby, że są ze sobą związane, jednak w istocie tak jest. W pewnym momencie zaczynają się zazębiać, a nie pasujące do siebie elementy trafiają we właściwie miejsca układanki.

Książka Katherine Webb, jest bardzo tajemnicza i zagadkowa, jak jej bohaterowie. Beth uparcie próbuje wyrzucić z pamięci przeszłość, która zwyczajnie ją przerasta, Dinny – ich przyjaciel z dzieciństwa, wydaje się skryty i zamknięty w sobie. Jedynie Erica ciągle uparcie drąży temat i zdaje się nie ugięta w swoich postanowieniach. Bohaterowie na kartach książki przeżywają wiele skrajnych emocji, które doświadczałam z nimi niemal namacalnie.

Każdy rozdział kończy się w idealnym momencie, punkcie kulminacyjnym, który zmusza czytelnika do tego, by nie rozstawał się z lekturą nawet na chwilkę. Czyta się więc bardzo szybko, w czym nie przeszkadza fakt, że rozdziały mają nieraz po 30 stron.
Na uwagę zasługują również dobre opisy miejsc, w których dzieje się akcja – tajemniczy dom w Storton Manor, który straszy swoją wielkością i przylegający do niego staw na deszczówkę, czy dziki obszar Woodward, gdzie do najbliższego sąsiada idzie się kilka mil.

Myślę, że historię mogę polecić właściwie każdemu, jest magnetyczna, wciągająca, a jej język łatwy do zrozumienia i przyswojenia. Sama przyjemność.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Insignis. Dziękuję!




Zapraszam na moją tablicę!

niedziela, 23 września 2012

GABRIELLE ZEVIN "Zapomniałam, że Cię kocham"


Gabrielle Zevin zadebiutowała powieścią „Gdzie indziej”, która zyskała dość duży rozgłos. Między innymi dlatego sięgnęłam po jej drugą książkę, spodobał mi się też tytuł i miła dla oka szata graficzna (a wiecie, że do okładek mam słabość).

„Zapomniałam, że Cię kocham”, to historia Naomi, która w wyniku nieszczęśliwego wypadku, traci pamięć. Nie pamięta więc swojego najlepszego przyjaciela, tego, że ma chłopaka, że jej rodzice rozstali się dawno temu. Jej pamięć sięga szóstej klasy i tam się zatrzymuje. Dziewczyna sama musi poznać kilka lat życia, o których zapomniała, musi odnaleźć się w nowej sytuacji, dowiedzieć się jak najwięcej o sobie samej.

Książka pokazuje nam, że życie składa się z samych zbiegów okoliczności, że nas los może szybko się odwrócić, możemy zmienić praktycznie wszystko. Naomi była zmuszona do podejmowania trudnych decyzji, ale dzięki temu miała szansę coś uporządkować, zacząć robić to, na co być może wcześniej by się nie zdobyła.

Powieść podzielona jest na trzy części. Pierwsza opisuje zdarzenia tuż po wypadku, druga, to czas, gdy Naomi odzyskuje pamięć, trzecia zaś, to czas zmian i uczenia się życia na nowo, z nowymi zasadami i bagażem doświadczeń.

Książka spodobała mi się, była prawdziwa, pokazała sytuację, w której hipotetycznie możemy się znaleźć. Jest to też historia miłości, przyjaźni, odkrywania samego siebie od nowa. Na minus muszę dodać, że była to oczywiście historia dosyć naiwna. Bardzo wiele się w niej działo, niestety niektóre wątki były niedopracowane, jakby autorka bardzo usilnie chciała wprowadzić do książki dynamizm. Pomimo tego czytało się dobrze i nie żałuję czasu, który przy niej spędziłam.

___

Zapraszam na moją tablicę, gdzie dorzuciłam kolejne książki, które chcę sprzedać :)

czwartek, 20 września 2012

Opróżniam półki!

A dzisiaj dla odmiany odsyłam was na moją tablicę, gdzie wystawiłam kilka książek na sprzedaż. Próbuję opróżnić półki, zrobić miejsce na nowe książki, liczę więc na waszą pomoc :). Ceny są niskie, można je jeszcze negocjować!
Sukcesywnie będę dodawała nowe pozycje, sprawdzajcie, może coś wam wpadnie w oko.

środa, 19 września 2012

LIAN HEARN "Na posłaniu z trawy"


Na posłaniu z trawy”, to drugi tom „Opowieści z rodu Otori”, które bardzo polubiłam po zapoznaniu się z tomem pierwszym – „Po słowiczej podłodze”. Tom drugi został uznany przez redakcję „New York Timesa” za wybitną książkę 2003r., zostały również wykupione prawa do przeniesienia jej na duże ekrany.

Zacznijmy od tego, że czytanie tej książki nie ma większego sensu przy nieznajomości pierwszej jej części. Wydaje mi się, że jest w niej za dużo kwestii, które wymagałyby głębszego wyjaśnienia. W tomie drugim zgłębiamy dalsze losy Takeo Otori i Kaede Shirakawa.

(uwaga spoiler!)

Takeo przystaje do Plemienia i na jakiś czas staje się Kikuta, jak nakazuje jego przeznaczenie. Później jednak postanawia się wyrwać i zostaje na niego nałożona kara śmierci. Kaede natomiast, wraca do domu rodzinnego, gdzie musi zmobilizować siły i pokazać wszystkim, że jest godną następczynią Shirakawa i Maruyama.

Muszę pochwalić autorkę, która oczarowała mnie kolejny już raz. Tym razem książka nie obfitowała w tak wiele emocji, co nie znaczy, że wciągała mniej. Myślę, że była po prostu spokojniejsza, skupiono się tutaj na działaniu, układaniu strategii, planów na przyszłość. Całość była też zabarwiona obawą – czy Takeo i Kaede będą mieli szansę jeszcze się spotkać?

Spodobała mi się ta Japonia pełna tajemnic, klanów i spisków, pomimo tego, że królowała tam wtedy głównie bieda, śmierć i głód. Jak mówią, po burzy zawsze wychodzi słońce, sądzę więc, że tom trzeci prócz zapowiedzianych wojen, przyniesie też nutę optymizmu i dawnej świetności. Książkę polecam każdemu, kto lubi pasjonujące historie, czy też interesuje się choć troszkę Japonią, nie tylko gejszami. 

sobota, 15 września 2012

HANNA BAKUŁA "Hania Bania. Tornado seksualne"


W życiu bym nie pomyślała, że sięgnę kiedyś po książkę Hanny Bakuły. Czemu? Pewnie dlatego, że nawet nie wiedziałam, że takowe istnieją. Z pomocą przyszła mi akcja Włóczykijka, od której już dłuuuugo nie miałam żadnych wieści.

Główną bohaterką, jest oczywiście nastoletnia Hania Bania. Niefortunny przydomek przyczepił się do niej z racji kilku nadprogramowych kilogramów oraz jej zamiłowania do babcinej kuchni o każdej możliwej porze dnia i nocy. Hania jest dziewczynką, która uwielbia szykowanie wyglądać, grać w brydża, podjadać, podrywać chłopców, w których zakochuje się z prędkością światła i zaczytywać się w romantycznych powieściach. Jej przygody czasem są zabawne np. gdy doświadcza pierwszego pocałunku i jest przekonana, że zaszła w ciążę, czasem tragiczne, gdy wylewa sobie na głowę butelkę utleniacza do włosów, jeszcze innym razem nie do uwierzenia, jak wtedy, gdy sfałszowała ogłoszenie pani dyrektor.

Od strony graficznej, książka jest poprzeplatana zrobionymi przez autorkę kolażami, które mi osobiście bardzo pasowały do epoki Gomułki, w której to osadzona jest powieść. Okładka mocno przyciąga uwagę za sprawą różu, który atakuje nasze oczy, nie wiem czy jest to czynnik zachęcający do czytania.

Spotkałam się z wieloma opiniami na temat Hani Bani, sama mam raczej pozytywne zdanie o jej perypetiach. To prawda, że dużo jest w książce zwykłego infantylizmu, może i ciut za dużo opowiadań o obiadkach i garderobie tytułowej bohaterki, ale myślę, że to absolutnie celowy zabieg. Uświadamia on czytelnikowi, że Hania, nie jest zwyczajną papierową postacią, jakich pełno, ale osobą z krwi i kości, posiadającą wady i zalety.

Myślę, że książkę Hanny Bakuły mogę polecić na leniwe popołudnie w celach czysto rozrywkowych. Nie spodziewajcie się po niej niczego nadzwyczajnego.

Za udostępnienie egzemplarza dziękuję organizatorkom akcji Włóczykijka!

środa, 12 września 2012

MELVIN R. STARR "Niespokojne kości"


Pan Starr z zawodu jest historykiem, a jego hobby jest zgłębianie tajemnic średniowiecznej chirurgii, co pewnie dało pomysł na napisanie „Niespokojnych kości”

Akcja powieści osadzona jest właśnie w średniowiecznym Bampton, gdzie panuje Lord Gilbert. Mieszka tam również i odbywa praktykę chirurgiczną Hugh z Singelton. Dzięki swojemu nowatorskiemu podejściu do leczenia, Hugh cieszy się sympatią Lorda. Pewnego dnia, w przyzamkowym szambie, robotnicy znajdują zwłoki młodej dziewczyny. Na miejsce zostaje wezwany chirurg i to właśnie on ma rozwiązać zagadkę jej śmierci oraz znaleźć mordercę. Czy prócz wspaniałych metod leczenia, jest również dobrym śledczym?

Pierwszy raz zdarzyło mi się czytać kryminał osadzony w realiach średniowiecza. Szczerze mówiąc, czyta się to zupełnie inaczej niż np. Agathę Christie. Nie chcę oczywiście sugerować, że gorzej, bo musiałabym skłamać. „Detektyw” jest chirurgiem, sprawców szuka jeżdżąc konno od wioski do wioski i zwyczajnie rozpytując okoliczne staruszki. Autorowi udaje się zwieść czytelnika na manowce, podrzucając mu mylny trop. Ja się na to złapałam.

W powieści urzekł mnie bardzo stylizowany język, oraz nieliczne fragmenty humorystyczne, jak np. „przedpotopowe” podejście Lorda do kąpieli w środku zimy. Przede wszystkim jednak spodobały mi się momenty, w których Hugh wykonywał to, co powinien – operował, leczył, mieszał mikstury. Metody te były mało wiarygodne, w dzisiejszych czasach, nikt by się na nie nie zdał, a tutaj działały prawdziwe cuda!

Lektura wciąga, jest to kryminał, jakiego z pewnością jeszcze nie mieliście w rękach. Niekoniecznie ważna jest sama fabuła, lecz to, jak książka prowadzi nas do rozwiązania zagadki, wszystkie wątki poboczne, dzięki którym poznajemy życie nie tylko szlachty, ale również biedniejszych mieszkańców wiosek.

Jestem bardzo ciekawa kolejnych części książki i z chęcią je przeczytam.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Promic!


Jak pewnie większość z was zauważyła, nie było mnie jakiś czas. Spowodowane to było moją przeprowadzką do nowego, ogromnego domu. Jestem zachwycona swoim pokojem i regałem na książki, który w nim zagościł :)