WITOLD GOMBROWICZ "Trans-Atlantyk"

Witam was Kochani w Nowym Roku. Nie będę robiła jakichś szczególnych postanowień, bo postanowienia noworoczne mają to do siebie, że bardzo rzadko się je wypełnia :). Jedynym takim celem, który chciałabym bardzo osiągnąć, jest powiększenie liczby przeczytanych książek. Cel szczytny, zakładając, że w roku ubiegłym były to 102 książki. Może teraz 150? :)

Do stylu pisania Gombrowicza zdecydowanie trzeba się przyzwyczaić. To nie pierwsza jego książka, którą czytałam i niestety muszę przyznać, że nadal było ciężko. Jego powieści na pewno nie są łatwe do czytania, cóż dopiero, gdy chcemy je zrozumieć. Mnie z pomocą musiało przyjść opracowanie.


W "Trans-Atlantyku" np. Gombrowicz często "Chodzi". Cała strona poświęcona jest temu jak chodzi i chodzi. Można dostać oczopląsu. Nasz pisarz jest tam głównym bohaterem, ale nie jest to powieść biograficzna (takie troszkę masło maślane). 


"Trans-Atlantyk", to prześmiewcze ukazanie polskości w Argentynie, gdzie autor emigruje (zarówno w powieści jak i w rzeczywistości). Argentyńska Polonia żyje tam w czasie, gdy w Polsce wybucha II Wojna Światowa. Zachowują się tam, co najmniej dziwnie. Organizuję kuligi, polowania i pojedynki, myślą, że są wyrwanymi w czasie sarmatami. Dołóżmy do tego geja Gonzalo, który próbuje poderwać syna wojskowego z Polski i mamy farsę doskonałą.


Czyta się w miarę szybko, ale nie jest to książka łatwa i przyjemna w odbiorze, więc często trzeba wracać do niektórych fragmentów. Mi osobiście nie bardzo przypadła do gustu, chyba już nigdy nie przekonam się do Gombrowicza i nic na to nie poradzę. Jedno jednak trzeba autorowi przyznać - karykaturalny obraz Polski na emigracji, wyszedł mu znakomicie.


___


Czy ktoś mógłby mi pomóc w znalezieniu jakiegoś cudownego, książkowego szablonu i ewentualnie dopasowaniu go do Blogspota? Byłabym baaardzo wdzięczna :).