JODI PICOULT "Świadectwo prawdy"

Jodi Picoult, chyba nikomu przedstawiać nie muszę – jeśli nie czytaliście jeszcze jej książek, to radzę nadrobić, dużo na tym tracicie. Słyszeć jednak o tej Pani musieliście – w świecie moli książkowych, nie mogłoby być inaczej.

W „Jesieni cudów” przenosimy się niejako do innego świata – świata ludzi prostych, amiszów. Amisze, to zgromadzenie o charakterze religijnym. Jego członkowie ubierają się skromnie, żyją ze sobą w zgodzie, nie posiadają prądu, ani samochodów. Coś takiego w dzisiejszych czasach wydaje się nie do pomyślenia, prawda? Pewnego dnia, na jednej z farm amiszów, znaleziony zostaje martwy noworodek. W stan oskarżenia zostaje postawiona Katie Fisher, 18-letnia córka gospodarza farmy, która pomimo dowodów przeciw niej, stanowczo zaprzecza jakoby kiedykolwiek była w ciąży. Jej obrony podejmuje się Ellie – daleka kuzynka, która by pracować nad sprawą przenosi się do domu Katie. Kobieta jeszcze nie wie, w jak wielkie bagno się wpakuje.

Powtarzać będę jak mantrę – schematy. Picoult zawsze pisze swoje powieści według utartej ścieżki – najpierw pojawia się sprawa, która później trafia na wokandę sądową. Co ciekawe, nie wyobrażam sobie, żeby jej powieści wyglądały inaczej. Sięgając po Picoult z góry wiem, czego mam się spodziewać i wiem, że mi się to spodoba. Mimo schematyczności, każda jej książka jest inna, każda porusza jakiś trudny temat bardzo często związany z tabu, i każda też jest po prostu świetna.

W „Świadectwie prawdy” zafascynowało mnie przede wszystkim życie i rozumowanie amiszów. W XXIw nie posiadać elektryczności, nie móc zrobić sobie zdjęcia, nie móc uczyć się powyżej ósmej klasy. Z jednej strony to dziwne – z drugiej jednak dość fascynujące. Myślę, że moje myślenie bierze się z tego, że żyję w całkiem innej kulturze i taka prosta forma egzystencji w ogóle do mnie nie przemawia. Pewnie, gdybym była amiszką, miałabym na ten temat diametralnie inne zdanie.

Tym razem zaskoczyło mnie również zakończenie. Ostatnie zdania wywarły na mnie duże wrażenie. Jak zwykle jestem na tak, powtarzam się z tym zachwalaniem, ale uwierzcie, w przypadku Jodi Picoult, nie ma innej opcji.