ISABEL ABEDI "Whisper. Nawiedzony dom"

Isabel Abedi uwielbiam za jej „Isolę”, którą czytałam już dosyć dawno temu, a która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Nic więc dziwnego, że poszukiwałam innych książek tej pisarki.

Noa wraz ze swoją mamą, znaną aktorką, Kat i jej przyjacielem-gejem Gilbertem, przyjeżdża na wakacje do domu na wieś. Budynek wymaga generalnego remontu, w czym pomaga rodzinie tamtejszy mieszkaniec, rówieśnik Noi David. Pewnego dnia, cała czwórka postanawia zabawić się w wywoływanie duchów. Okazuje się, że niewinna zabawa traktowana przez wszystkich z pobłażliwością, daje rezultat i tak oto David i Noa odkrywają morderstwo sprzed lat. Czy uda im się znaleźć mordercę? I czy duch Elizy wreszcie zazna spokoju?

„Whisper…” potwierdziła moją opinię na temat twórczości Isabel Abedi. Nastawiłam się na dobrą powieść i właśnie taką dostałam. Są takie książki, które czyta się jednym tchem, bez żadnych przerw i ta właśnie należy do tej kategorii. Każdy rozdział rozpoczyna się fragmentem pamiętnika Elizy, co podsyca ciekawość czytelnika. Styl jest prosty, dostosowany do nastoletniego odbiorcy. Akcja natomiast została poprowadzona taką drogą, by w ostatniej chwili kończyć się ślepym zaułkiem i drwić sobie z naszej naiwności.

Powieść ta skierowana jest właściwie dla odbiorcy w każdym wieku. Prostota języka na pewno przypadnie do gustu młodszemu pokoleniu, ale fabuła potrafi wciągnąć i nie jest przewidywalna, więc myślę, że i „starsze” osoby będą się dobrze czuły czytając książkę.

„Whisper…” utrzymana jest na poziomie „Isoli”, wciąga więc od pierwszej strony, czy jednak jest aż tak dobra? Po czasie stwierdzam, że obie książki zrobiły na mnie pozytywne wrażenie, jednak to „Isola” jest tą, którą lepiej pamiętam. Nie jest to jednak żaden przytyk, ostatecznie „Whisper…” czytałam, uwaga, w sierpniu zeszłego roku. Polecam. I już.