JASMIN DARZNIK "Irańska córka. Sekretne życie mojej matki"

„Irańska córka. Sekretne życie mojej matki”, to biograficzna opowieść matki Jasmin. Pewnego dnia autorka znajduje w szufladzie zdjęcie ślubne matki z mężczyzną, który na pewno nie jest jej ojcem. Zaintrygowana pyta Lili o fotografię, zostaje jednak odprawiona z kwitkiem. Wkrótce mama przesyła jej kasety z opowieścią jej sekretnego życia, o którym do tej pory wiedziało niewiele osób.

Zacznijmy od tego, że o Iranie do tej pory nie zdarzyło mi się czytać. Odmienne kultury od jakiegoś czasu mnie fascynują, pewnie nie jestem w tym temacie odosobniona. Na pewno tutaj zdziwił mnie fakt, że mała Lili swoje pierwsze dziecko urodziła zaledwie jako 13-latka. W Iranie taka sytuacja nie była czymś niezwykłym, dla mnie jednak był to szok. Głównie dlatego, moje postrzeganie raz po raz wprawiało mnie w dzikie osłupienie. W życiu Lili działo się tak wiele, że wydawała mi się ciągle starsza i starsza. Tyle nowych doświadczeń, a okazuje się, że kobieta ma dopiero dwadzieścia lat. Podobnie jej matka, Kobra, która jawiła mi się jako zasuszona staruszka, w rzeczywistości miała lat czterdzieści.

Iran jest miejscem, gdzie następują nieustanne zmiany, gdzie kolejni władcy zmieniają cały kraj według własnych potrzeb. W jednej chwili kobiety nie mogły wyjść na ulicę bez czadoru, w następnej obnosiły się z gołymi głowami i w krótkich spódniczkach.

Fundamentalne tradycje pozostawały zawsze w rodzinie. Czytając, miałam wrażenie, że wszystko, co złe, musiało akurat spotkać Lili. Rozwód, po którym nikt nie chciałby jej ponownie za żonę, w związku z rozwiązaniem małżeństwa, również strata dziecka, które wedle reguł musi zostać z ojcem. „Próba samobójcza” (celowo w cudzysłowie), po której każdy miał na nią patrzeć, jak na największą grzesznicę.

Książka jest świadectwem wielu trudów, bólu i cierpienia, ale również chwil szczęścia, sukcesu, cudownych przyjęć i obfitych kolacji. Jak mówią, po każdej burzy wychodzi słońce, co zadziałało również w przypadku naszej głównej bohaterki.

Czyta się bardzo szybko, historia jest ciekawa i wciągająca, a rozdziały podzielone w taki sposób, by każdy przedstawiał konkretny problem w dokładny, ale zarazem ciekawy sposób. Nie jest to reportaż, lecz powieść z przemyślaną fabułą, która przenosi nas do całkiem innej kultury w niewymuszony sposób.

Polecam zwłaszcza fanom orientalnych kultur, myślę, że się na niej nie zawiedziecie.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Nasza Księgarnia. Dziękuję!

Jak już wspominałam, dzisiaj wyjeżdżam na tydzień na wakacje. Zabieram ze sobą trzy książki... korci mnie, żeby było ich więcej, ale mam również cichutką nadzieję, że nie będę miała czasu na czytanie, jeśli wiecie, co mam na myśli. W podróż wyruszają ze mną "Wichrowe wzgórza", "Dziewczynka, która pływała z delfinami" i "Grzech ojca". 

Do zobaczenia po powrocie!