NICHOLAS SPARKS "Jesienna miłość"

Nikomu chyba nie muszę przedstawiać pana Nicholasa Sparksa. Od siebie dodam, że to mój ulubiony pisarz, którego książki wręcz uwielbiam i czytam, kiedy tylko mam sposobność. Na „Jesienną miłość” miałam ochotę od czasu, gdy zobaczyłam po raz pierwszy ekranizację (później widziałam ją jeszcze z 5 razy). Obawiałam się, że będę w związku z tym nieco rozczarowana lekturą, widziałam w końcu coś w rodzaju spoileru, ale moje obawy okazały się bez uzasadnienia. Książka i film to właściwie dwie różne bajki, o wspólnym mianowniku.

Główny bohater, London Carter, pochodzi z zamożnej rodziny. W miasteczku uważany jest za chuligana, nie uczy się też za dobrze, w związku z czym, postanawia zapisać się na zajęcia teatralne, gdzie ma nadzieję obijać się cały semestr. Traf chce, że London zostaje wciągnięty w przedstawienie,  w którym ma grać u boku Jamie Sullivan – córki pastora, dziewczyny zawsze miłej, pomocnej i pokładającej nadzieję w Bogu. Początkowo chłopak okazuje jej niechęć, sytuacja zmienia się, gdy zauważa, że Jamie pod ubraniem szarej myszki skrywa wspaniałą osobowość. Między parą nastolatków rodzi się wspaniałe uczucie, lecz Bóg ma wobec dziewczyny swój własny plan, w którym London nie do końca został ujęty.

Pierwszy raz w życiu mam dylemat, czy bardziej podobała mi się książka, czy może jednak film. Nie umiem wybrać, więc dyplomatycznie napiszę, że obie wersje – film po raz pierwszy wydaje mi się bardziej rozbudowany od książki i nieodmiennie wyciska mi z oczu łzy, jednakże oryginał, to zawsze oryginał.

Powieść, to przede wszystkim cudowne świadectw o miłości, wiary oraz zmiany, jaka może zajść w człowieku w bardzo krótkim czasie. Jak zwykle jestem zauroczona, nie mogłoby być inaczej, bo to w końcu Sparks, choć wydaje mi się, że młodszy (1999), taki u progu kariery.

Zachęcam do przeczytania, warto poświęcić na nią swój czas, szczególnie, że lektura nie należy do najobszerniejszych.